تو مطالب قبلی مسیر موفقیت رو به یه کوهنوردی تشبیه کردیم …
علاقه و انگیزه دقیقا مثل آب، آذوقه غذایی و خوراکی هات در طول این کوهنوردیه…
علاقه تو به هدفت سوخت و انرژی لازم برای طی کردن این مسیر رو برات فراهم میکنه…
مسیر پیش رو زیباس، انتهای قشنگی داره، اما ناهمواری هم داره…
درکنار سراشیبی های روان و لذتبخشش، سربالایی هایی داره که نفست رو میگیره…
مسلما با لب تشنه و شکم گرسنه نمیشه کوهنوری کرد درسته؟
از طرفی استعدادهای ذاتی تو حکم کفش و لباس مناسب، تجهیزات کوهنوردی و وسایلی رو دارن که طی این مسیر بهش نیاز داری…
فکر میکنم این موضوع که علاقه و استعداد باید درکنار هم قرار بگیرن و داشتن یکی به تنهایی کافی نیست، واضح باشه…
بدون علاقه اصلا قرار نیست راغب این بشی که شروع کنی چه برسه به ادامه…
چند نفر تا حالا فقط و فقط بخاطر داشتن کفش خوب رفتن کوهنوردی؟!
علاقه هم به تنهایی کافی نیست…

اینکه به کاری شدیدا علاقه داری، تا زمانی که مهارت لازم رو نداشته باشی، ضامن موفقیت تو نیست …

منتظر پست های بعدی باش چون با مطالب جذابی درباره استعدادیابی برمیگردم و درنهایت میخوام به این سوال مهم جواب بدم که:
من علاقم رو میدونم، استعداد و مهارت هام رو هم شناختم، حالا چجوری مسیر درستم رو پیدا کنم؟
قراره باهم نقشه راهمون رو مشخص کنیم…
می بینمت :)​